η κριτική της Μαρίας Νιώπα

Στα γρανάζια του Άμλετ Μασίν

10 Νοεμβρίου. Θέατρο Όρα. 9.30 μ.μ.. Ο Άμλετ Μασίν είναι μια μηχανή του χρόνου που με ταξιδεύει στο σήμερα. Μέσα από εκεί παρατηρώ τα σημάδια του καιρού μας.  Ο Άμλετ Μασίν εγκαθίσταται πίσω από τις κόγχες των ματιών μου και με παρακινεί να δω βαθύτερα. Το στόμα του θεάτρου διαβάζει και μιλά.

Ένα λευκό “δωμάτιο”, προβάλλει στους “τοίχους” του μέσω video υλικού, στιγμές Ιστορίας εμπνευσμένες από τα πάθη των ανθρώπων. Έτσι συμπληρώνεται ο λόγος του μοναδικού ηθοποιού, ο λόγος του συγγραφέα Μύλλερ και αναπτύσσονται σχέσεις επί σκηνής. Παρακολουθούμε τοπία, επαναστάσεις, διαφημίσεις, ειδήσεις. Όλα αυτά που ανήκουν στα Ερείπια της Ευρώπης. Η Ζαμπία Πατεράκη, δημιουργός αυτού του οπτικού υλικού, εξηγεί με εικόνες αντί χιλιάδων λέξεων, ότι η βία είναι ορμητική και βουβή.

Μοναδικός κάτοικος αυτού του “δωματίου” και συνομιλητής των προβολών είναι ο Άμλετ Μασίν. Ο περφόρμερ, Τριαντάφυλλος Μποσταντζής, έχει μοναδική συντροφιά μια κιθάρα. Σπασμωδικά μέσα σε μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να ελέγξει, αλλάζει ρόλους. Γίνεται Οράτιος, Οφηλία, Ορατοπολώνιος, Ηλέκτρα. Αρνείται τον εαυτό του. Αποζητά να γίνει μια μηχανή, για να σταματήσει να σκέφτεται. Τελικά, μοιάζει να βρίσκεται έξω από τους ρόλους και ξεναγεί το κοινό. Με τη φωνή του, υπογραμμίζει πολλαπλές πραγματικότητες.

Ωστόσο, κάποιες στιγμές, η επικοινωνία ανάμεσα στον περφόρμερ και το κοινό διακόπηκε και δημιουργήθηκαν χάσματα. Πιθανή αιτία για την οποία συνέβη αυτό ίσως να αποτέλεσε η αφαίρεση κάποιων προτάσεων ή η τροποποίηση φράσεων του πρωτότυπου κειμένου του γερμανού συγγραφέα, που όμως λόγω της ποιητικής φύσης του κειμένου, υπήρξαν απαραίτητες στην πρωταρχική μορφή τους για τη διατήρηση του νοήματος.

Η σκηνοθεσία υπήρξε ο σιωπηλός μαέστρος όλων των σχέσεων επί σκηνής. Ο σκηνοθέτης Αντρέας Λουκά μέσα από το φίλτρο της προσωπικής σκέψης του, υπηρέτησε το κείμενο και εξυπηρέτησε την παράσταση. Γι’αυτό και η σκηνοθεσία πείθει και μας κάνει να αναρωτηθούμε: βρισκόμαστε πράγματι αυτή την ιστορική στιγμή στα ερείπια της Ευρώπης; Σκεφτόμαστε σχετικά με αυτό που είμαστε, νιώθουμε φόβο γι’αυτό που μπορεί να έρθει ή γι’αυτό που είναι ήδη εδώ και δεν καταφέραμε εγκαίρως να αντιληφθούμε.

Αυτή την καλοκουρδισμένη παράσταση, τη συνόδευσε ταιριαστά η πρωτότυπη μουσική του Μάριου Ιωαννίδη αλλά επίσης και το αναγνωρίσιμο τραγούδι της αντισυμβατικής Σίνιντ Ο’ Κόνορ, Nothing Compares To You, που αποτέλεσε το μοτίβο της παράστασης.   

Πράγματι, τίποτα δεν συγκρίνεται με την αηδία που προκαλεί η σύγχρονη πραγματικότητα και το ευρύτερο πολιτικό αδιέξοδο που αυτή κουβαλά πάνω στους ώμους της, φαίνεται να σχολιάζει η παράσταση. Οι θεατές χειροκροτούν.